„Kako si ti ušao”?
“Šifra Simo”!
Na ulazu u industrijsku školu dežurni milicioner je bio naš komšija Simo. Stanovao je u „milicionerskoj”, pa je nas iz te zgrade puštao „onako”. Bio on u službi ili ne, bio bi tu Simo zajedno sa Nezirom.
Ko je bio Nezir? Čovjek iz Nemile koji je obično, kao i Simo, bio na ulaznim vratima gdje su se održavale igranke. Vrijeme – prva polovina lijepih sedamdesetih.
Radnja se dešava u holu industrijske škole, idealnom mjestu za ovakve stvari. Akter u holu je zenička omladina od osamnaest pa nadalje. Iz predvorja pa u hol, koji je prostran i zauzima dobar dio površine ispod dvorane na spratu. Od ulaza, na desnoj strani, skroz na kraju, smještena je bina za muzičare, pop i rock grupe koje su gostovale u Zenici. U sredini hola smještena je statua „Mislioca”, a okolo sale bile su klupe za sjedenje. Ispred drvene bine je neoznačeni prostor za ples, diskretan, vrlo malo osvijetljen. Moglo se sjediti i na stepenicama za na sprat, koje su se nalazile odmah od ulaza desno, tik uz „Mislioca”.
Dežurni u sali je Tomo, čovjek koji je svirao trubu u duvačkom orkestru i koji je uz dobru kapljicu volio objašnjavati muzičke prelaze: “pijano, pijanisimo”, lagano, još lakše… okupljenoj omladini oko sebe.
Od „službenih” lica, tu je cijela ekipa: Simo, Nezir i Tomo, plus organizatori koji su bili neprimjetni.
Omladina je dolazila u grupama: raja iz Crkvica, Pionirske, Odmuta, Jalije, Nove Zenice, C naselja, Blatuše, Čaršije, Travničke, Brista, Carine, Tetova, Kanala, Radakova… I svi su imali svoje „vođe”, istaknutije poznavaoce pop i rock muzike, koji su dokazivali kolekcijama sa zavidnim brojem albuma tada popularne muzike, kod nas i u svijetu.
Iz Crkvica su: Hiso, Seno, Ćata, Tončo; iz Pionirske Željko i Goran; sa Odmuta Salih; sa Jalije Marić, Braco…; iz Nove Zenice Miro Vinduška; iz C naselja Giga; iz Blatuše Švabo i Garan; iz Čaršije Braki i Josip; iz Travničke Hilmo; sa Brista Zlatko; sa Carine Bobo; iz Tetova Jasma; sa Kanala Patak; iz Radakova Stanko i Vele; sa Hamide Džimi…
Na sceni, najčešći gost je grupa „Jutro”, sastavljena od muzičara koju je formirao Ismet Arnautalić 1971. godine. Sačinjavali su je Zoran Redžić, Goran Matrak (bubnjevi), Zlatko Hodnik (pjevač), te Goran Bregović – lider! Pjevač Željko Bebek se pridružuje grupi 1972. godine.
Pjesme „Patim evo deset dana” i „Ostajem tebi” slušale su se te godine u „Industrijskoj”. Početkom 1974. godine, promjenom imena u „Bijelo dugme”, pristigli su i novi hitovi: „Kad bih bio bijelo dugme“, „U subotu mala“, „Na vrh brda, vrba mrda“, „Hop cup“, „Ove ću noći naći blues“, „Glavni junak jedne knjige“, „Da sam pekar“, „Selma“… To su bili hitovi koji su odzvanjali holom industrijske, uz koje su se sklapala nova poznanstva, a pozivom na ples počinjalo „zabavljanje”, nove ljubavi.
Ljubavi iz Blatuše i Crkvica, sa Jalije i iz Travničke, sa Odmuta i Nove Zenice, iz Pionirske i sa Brista… uz poistovjećivanje sa likovima iz pjesama i to ono iskreno, svojstveno za to doba.
Pored grupe „Bijelo dugme”, u industrijskoj su nastupali i „Zlatni akordi” sa solistom Zdenkom Juranom i hitovima „Dah tišine”, „Tvoj osmijeh”, „Ti to znaš”… Zatim grupa „Novi akordi”, a poslije „Drugi način” sa hitovima „Zašto plačeš sad”, „Jedan pogled i more”… Gostovala je i Josipa Lisac sa pjesmama iz albuma „Dnevnik jedne ljubavi”.
Josipina frizura ostavila je traga u Zenici, jer je poslije njenog gostovanja u industrijskoj, puno djevojaka iz Zenice nosilo istu frizuru. Josipina susretljivost, druženje sa djevojkama u pauzama svirke, bili su zapaženi kao nešto posebno i pozitivno za jednu muzičku veličinu tog doba. Ona i njen Karlo Metikoš, baš kao Gabi i Arsen.
Od zeničkih muzičara, gitare su uzimali Marić i Giga, Pešo bubnjeve. U pauzi kada se „odmaraju” Goran i kompanija, svirali su nešto za svoju dušu, a prisutni su uživali u kvaliteti instrumenata i ozvučenja gostujuće grupe. Povremeno je nastupala i „ZE” grupa sa Vedom Hadžiabdićem na čelu, gitaristom koji je kasnije karijeru nastavio u „Teškoj industriji”.
Djevojke koje su dolazile u industrijsku bile su posebna priča. Prave ljepotice, sa hipi detaljima na sebi: majice ofarbane u kućnoj radinosti, duge suknje od indijskog platna, ručno rađeni nakit od kože, raznobojne kuglice, prstenje od srebrne žice. Frizure koje su podsjećale na Dženis, trapez farmerke sa širokim pasom, namjerno izblijedjele ribaćom četkom. Majice kratke u pasu, čizme „kanađanke”, a ljeti sandale „isusovke”. Na majicama su se nosili bedževi s porukama mira i ljubavi.
Lik Če Gevare bio je čest na majicama, kao izraz solidarnosti s narodima koji su se oslobađali od kolonijalne torture. Kroz odijevanje su se ogledala razmišljanja i stavovi mladih tog vremena – mir i ljubav 24 sata dnevno, sve u cvijeću.
Poznanstva iz industrijske imala su posebnu priču. Ako bi se dvoje upoznali, nije to bilo tek tako – svemu je prethodilo „gledanje” koje se ljubomorno čuvalo od raje. Kada bi par izašao iz industrijske, bilo je to pravo iznenađenje. Te veze trajale su mnogo duže od običnih. Tajna je bila u tom „gledanju”, pozivu na ples, upoznavanju – jednostavno u mjestu i vremenu.
Mnogi mladi su već radili i imali platu kojom su mogli priuštiti modernu odjeću sašivenu kod „Šetlanda” ili krojača Salčinovića, cipele „brukserice” iz „Antilopa”. Kada bi padala kiša, nosile su se kaljoše da sačuvaju cipele. Ostajalo je i novca za gramofone domaće proizvodnje (Trubadur, Iskrafon, Travijata) i LP ploče iz Robne kuće.
Studenti koji su dolazili iz Sarajeva unosili su modne i muzičke novitete iz glavnog grada.
Najvrijednije u svemu bila je velika sličnost među prisutnima: u razmišljanju, ponašanju, odijevanju, stavovima, a na kraju i u međusobnom poštivanju. Hemija je radila svoje.
Autor: Ibrahim Emić
Kontakt sa portalom Zenicablog možete ostvariti:
email: [email protected]
Viber poruke: +387 60 355 8888
Facebook Inbox: https://www.facebook.com/Zenicablog/
Twitter: https://twitter.com/Zenicablog2010
